ویژگی های زبان انگلیسی مدرن

زبان انگلیسی مدرن چه ویژگی‌هایی دارد؟ بریتانیایی تلفظ دریافتی (RP)، که به طور سنتی به عنوان گفتار استاندارد مورد استفاده در لندن و جنوب شرقی انگلستان تعریف می‌شود، یکی از بسیاری از اشکال (یا لهجه‌های) گفتار استاندارد در سراسر جهان انگلیسی‌زبان است. تلفظ های دیگر، اگرچه استاندارد نیستند، اغلب در حوزه عمومی شنیده می‌شوند. تخمین زده می‌شود که درصد بسیار کمی از جمعیت انگلستان از RP «خالص» استفاده می‌کنند (اگرچه درصد واقعی به همان اندازه ناشناخته است که RP «خالص» را تشکیل می‌دهد). این لهجه در موسساتی مانند خدمات ملکی و بی‌بی‌سی به عنوان لهجه با پرستیژ در نظر گرفته می‌شود و به همین دلیل، در بریتانیا زبان ثروتمندان و دارای امتیاز بالایی است.

تفاوت اصلی بین RP، همانطور که در بالا تعریف شد، و انواع مختلف انگلیسی آمریکایی، مانند Inland Northern (شکل گفتاری غرب نیوانگلند و مشتقات آن، که معمولاً به عنوان جنرال آمریکایی خوانده می شود.در تلفظ حروف صدادار و دیفتونگ های فردی خاص هستند . مصوت های داخل آمریکای شمالی گاهی دارای لغزش های پایانی نیمه صامت هستند (به عنوان مثال، صداهایی شبیه w اولیه یا y اولیه . جدای از لغزش های پایانی، آن لهجه آمریکایی چهار تفاوت را با انگلیسی بریتانیایی نشان می‌دهد:  کلمات cod، box، dock، hot و not با صدای جلوی کوتاه (یا نیمه بلند) تلفظ می‌شوند، همانطور که در انگلیسی به صورت کوتاه  تلفظ می‌شود. (اصطلاحات جلو، عقب، پایین و بالا اشاره به موقعیت زبان دارد). کلماتی مانند غنچه، اما، برش و پلهبا یک مصوت مرکزی مانند هجای پایانی بدون تاکید تلفظ می‌شوند. قبل از اصوات اصطکاکی s، f و θ (آخر این صداها صدای نازک است) مصوت بلند عقب a ، مانند حمام بریتانیا ، به صورت مصوت جلوی کوتاه a تلفظ می‌شود ، مانند انگلیسی bad . ; (4) حروف صدادار بالا پشت به دنبال صداهای آلوئولی t و d و صدای بینی n در کلماتی مانند لاله، شبنم و اخباربدون سر خوردن مانند انگلیسی بریتانیایی تلفظ می شوند. در واقع، کلمات مانند انگلیسی دو لب، do، و nooze in snooze به نظر می رسند . (اما در چندین لهجه آمریکایی این لغزش ها اتفاق می افتد.)

c24 صدای صامت شامل شش توقف (موجودات انفجاری): p، b، t، d، k، g . اصطکاکی های f، v، θ (مثل نازک )، ð [eth] (مانند آنگاه )، s، z، ∫ [esh] (مانند کشتی )، Ʒ (مثل لذت )، و h . دو افریکایو: t∫ (مانند کلیسا ) و d Ʒ (به عنوان j در جام ). بینی های m، n ، ŋ (صدایی که در انتهای کلماتی مانند جوان می آید )؛ جانبی _ ل _ postalveolar یا retroflex r ; و نیم‌واکه‌های j (اغلب املای y ) و w . اینها نسبتاً پایدار باقی می مانند، اما داخل آمریکای شمالی از دو جهت با RP متفاوت است: (1) r حروف صدادار بعدی در کلماتی مانند در، گل، و هارمونی حفظ می شود، در حالی که در RP گم می شود. (2) t بین مصوت ها صدا می شود، به طوری که فلز و ماده بسیار شبیه مدال بریتانیایی و madder هستند، اگرچه تلفظ این t نرم تر و کمتر از d است.انگلیسی بریتانیایی

مانند روسی ، انگلیسی نیز زبانی است که به شدت تحت فشار است . چهار درجه از تاکید را می توان متمایز کرد: اولیه، ثانویه، سوم و ضعیف، که ممکن است به ترتیب با علائم تاکیدی حاد (´)، دور (ˆ)، و شدید (ˋ) و با علامت کوتاه (˘) مشخص شوند. بنابراین، “Têll mè thĕ trúth” (تمام حقیقت، و چیزی جز حقیقت) ممکن است با “Têll mé thĕ trûth” (هر آنچه می توانید به دیگران بگویید) مقایسه شود.

“bláck bird” (هر پرنده ای به رنگ سیاه) ممکن است با “bláckbìrd” (آن پرنده خاص Turdus merula ) در تضاد باشد. افعال permít و recórd (از این پس فقط تنش های اولیه مشخص می شوند) را می توان با اسم های مربوط به آنها pérmit و مقایسه کرد.ثبت . احساس استرس اولیه (هجای سوم از آخر) که در کلمات پنج هجایی مانند آرامش، طولی، بدنامی، فرصت، صرفه جویی، مناسب بودن، و گیاهخواری آشکار می شود، باعث تغییر استرس در هنگام اضافه شدن هجاهای اضافی می شود، مانند تاریخچه . , مشتق از تاریخ و نمایشنامه , مشتق تئاتری . کیفیت های مصوت نیز در اینجا و در گروه های کلمه ای مانند دوره، دوره، تناوب تغییر می کند. عکاسی، عکاسی، عکاسی . استرس فرانسوی ممکن است در بسیاری از کلمات وام گرفته شده حفظ شود. به عنوان مثال،عجیب و غریب، نقد، دورس، هتل، اعتبار، و تکنیک .

ویژگی زبان انگلیسی مدرن

زیر و بم یا آهنگ موسیقی که عمدتاً بر اساس میزان ارتعاش تارهای صوتی تعیین می شود، ممکن است به صورت همسطح، سقوط، بالا آمدن یا پایین آمدن-بالا رفتن باشد. در شمارش یک، دو، سه، چهار، یک به طور طبیعی به هر یک از این اعداد اصلی ، سطح زمین می دهد. اما اگر مردم بگویند من دو می‌خواهم، نه یکی، طبیعتاً به دو تن لحن در حال سقوط و یکی با لحن در حال افزایش می‌دهند. در سوال یک؟ گام افزایش استفاده می شود.

لحن کلمه لهجه نامیده می شود و لحن جمله به عنوان لحن . آهنگ پایان جمله برای بیان تفاوت در معنا مهم است. چندین لحن پایان جمله ممکن است، اما سه لحن مخصوصاً رایج هستند: سقوط، افزایش و سقوط-بالا رفتن. لحن سقوط در جملات تکمیل شده، دستورات مستقیم، و گاهی اوقات به طور کلی سوالات غیر قابل پاسخ با بله یا خیر استفاده می شود (به عنوان مثال، من چیزی برای اضافه کردن ندارم ، نگه دارید به سمت راست ، چه کسی به شما گفته است؟ ). لحن افزایشی غالباً در اظهارات باز که با کمی احتیاط بیان می‌شوند، در درخواست‌های مؤدبانه، و به ویژه سؤالاتی که با بله یا خیر پاسخ داده می‌شوند استفاده می‌شود (مثلاًفعلا حرفی برای گفتن ندارم . به من اطلاع بده که چطوری مطمئنی؟ ). نوع سوم لحن پایان جمله، ابتدا پایین آمدن و سپس افزایش سطح، در جملاتی استفاده می شود که دلالت بر امتیاز یا تضاد دارند (مثلاً برخی از مردم آنها را دوست دارند [اما برخی دیگر نه]؛ نگویید من این کار را نکردم. به شما هشدار می دهم [زیرا این همان کاری است که من اکنون انجام می دهم]. لحن در مجموع کمتر از انگلیسی بریتانیایی آواز خوانده می‌شود و دامنه باریک‌تری نیز وجود دارد. در همه جا انگلیسی صحبت می شود، لهجه های منطقه ای الگوهای متمایزی از لحن را نشان می دهند.