آموزش جملات شرطی

در دستور زبان، آموزش جملات شرطی به بحث در مورد دلالت های واقعی یا موقعیت های خیالی یا فرضی و نتایج آنها اشاره دارد. آنها چیزی را بیان می کنند که باید اتفاق بیفتد یا اگر قرار باشد چیز  دیگری اتفاق بیفتد یا حقیقت داشته باشد به طور کلی، جملات شرطی از دو بند اصلی تشکیل شده است.
یک جمله اصلی (شرط) که حاوی یک فعل به شکلی با اراده یا will است و یک جمله فرعی که توسط if معرفی میشود. ترتیب دو بند می تواند به جای هم ظاهر شود. هنگامی که بند if جمله تشکیل می دهد معمولاً از کاما استفاده می شود. اما وقتی جمله شرطی حرف اول را می زند، بعد از آن کاما پیدا نمی شود. در موارد خاص، روشی که ما از این ویرگول در جملات شرطی استفاده می‌کنیم «تا حدی به طول آنها و تا حدی به ترجیح شخصی» بستگی دارد.
II. شرط اول
الف. فرم پایه
در شکل اولیه شرطی اول، فعل با if-clause زمان حال را می گیرد و فعل در بند اصلی یا شرطی آینده ساده را می گیرد.

If Clause

If + present tense

به طور کلی، اولین جمله شرطی نوع یک برای بیان یک شرط احتمالی و نتیجه احتمالی آن در آینده استفاده می شود با این حال، خود را تنها به این استفاده محدود نمی کند. اشاره می کند که این نوع جملات شرطی برای نشان دادن “جنبه های متقاعدسازی مانند ایراد گرفتن و مذاکره و برای دادن هشدار و تهدید” به کار می رود. همانطور که در مثال های زیر مشاهده می شود.

مثال:

[a] If you have enough rest, you will feel better.

[b] I’ll cook for you this evening if you help me with this assignment.

[c] If he procrastinates, he’ll miss the flight.

[d] I’ll kill you if you don’t stop your relationship with my sister.

[الف] اگر استراحت کافی داشته باشید، احساس بهتری خواهید داشت.

[b] اگر در انجام این کار به من کمک کنید، امروز عصر برای شما آشپزی می کنم.

[ج] اگر تعلل کند، پرواز را از دست می دهد.

[d] اگر رابطه ات را با خواهرم قطع نکنی، تو را خواهم کشت.

جدا از این توابع، اولین جمله شرطی احتمالاً می تواند در تغییرات خاصی ظاهر شود. تغییرات می توانند هم در بند شرطی و هم در بند اگر وجود داشته باشند. در بند شرطی، بسته به پیام هایی که می خواهیم ارسال کنیم، ممکن است طیفی از اشکال دیگر مانند may/might، می، باید، باید یا امری یا هر گونه بیان فرمان، درخواست یا نصیحت به جای اراده استفاده شود. به عنوان مثال، اگر بخواهیم نشان دهیم که چیزی ممکن است، می‌توانیم به جای اراده از ممکن یا ممکن استفاده کنیم، یا وقتی می‌خواهیم اجازه را نشان دهیم، ممکن است یا can ممکن است. علاوه بر این، زمانی که می‌خواهیم به کسی توصیه یا پیشنهاد انجام کاری را بدهیم، می‌توانیم از شکل بهتر یا ضروری استفاده کنیم. مثال های زیر این موارد را نشان می دهد.

مثال:

[a] If you drive fast, you may/might hit others on the road.

[b] If you don’t feel well, you may/can leave early today.

[c] If you want to thoroughly enjoy Christmas, you should finish your assignment well before the deadline.

[c1] If you want to gain weight, you had better eat and sleep more.

[c2] If don’t feel well with coffee, never drink it again.

[a] اگر با سرعت رانندگی کنید، ممکن است/ممکن است با دیگران در جاده برخورد کنید.

[b] اگر احساس خوبی ندارید، می توانید/امروز زودتر بروید.

[c] اگر می‌خواهید از کریسمس کاملاً لذت ببرید، باید قبل از پایان مهلت، تکلیف خود را به پایان برسانید.

[c1] اگر می خواهید وزن اضافه کنید، بهتر است بیشتر بخورید و بخوابید.

[c2] اگر با قهوه احساس خوبی ندارید، دیگر آن را ننوشید.

جالب است که دو زمان حال نیز می توانند در هر دو شرط اگر و شرطی ظاهر شوند. در صورت وجود، معمولاً برای نشان دادن نتایج خودکار یا معمولی استفاده می شود. (تامسون و مارتینت، 1986)

مثال زیر این کاربرد را نشان می دهد. در اینجا لازم به ذکر است که این نوع استفاده را بیشتر می توان در شرط صفر مشاهده کرد که عمدتاً وضعیت واقعی یا پدیده های طبیعی را مورد بحث قرار می دهد. بنابراین به دانش‌آموزان سطوح پایین‌تر نباید این تفاوت ارائه شود.

مثال:

در صورت کمبود هر محصولی، قیمت آن محصول بالا می رود. If there is a shortage of any product, prices of that product go up

مشابه تغییرات درجملات شرطی بسته به معنایی که می‌خواهیم منتقل کنیم، می‌توانیم طیفی از اشکال فعلی را نیز در if-clause استفاده کنیم به عنوان مثال، ما می توانیم به جای حال ساده از حال استمراری یا حال کامل برای نشان دادن یک عمل فعلی یا نشان دادن آینده استفاده کنیم. وقتی می‌خواهیم نشان دهیم که احتمال کمتری دارد ممکن است و ممکن است اتفاقی رخ دهد، می‌توانیم از should استفاده کنیم زیرا به تضعیف احتمال کمک می‌کند همه اینها را می توان در مثال های زیر یافت.

مثال:

[a1] If you are coming over next week, I’ll bake our traditional cakes for you.

[a2] If the letter hasn’t arrived by the next hour, we’ll have to phone the post office.

[b] If she should call me at night, I won’t answer.

علاوه بر این، زمانی که می‌خواهیم درخواست‌های مودبانه را نشان دهیم، می‌توانیم استفاده از will or will را در if-clause پیدا کنیم. با این حال، اغلب اراده کمتر مودبانه تلقی می شود . در این مرحله، همچنین باید توجه داشت که باید به جای if، معمولاً در زمینه‌های نوشتاری رسمی‌تر ، بدون تغییر معنا نیز می‌تواند استفاده شود این نوع استفاده نشان دهنده پیشنهاد یا پیشنهاد است. این دو نمونه است:

اگر می خواهید/این کیف را حمل می کنید، ناهار شما را پذیرایی می کنم.

اگر به کمک بیشتری نیاز دارید، می توانید هر زمان که خواستید با من تماس بگیرید.

If you want / carry this bag, I will serve you lunch.
If you need more help, you can contact me whenever you want
اگر علاقمند به دستورزبان انگلیسی هستید می توانید از جدیدترین کتاب های آموزش گرامر دیدن کنید و با تخفیف ویژه درب منزل تحویل بگیرید.